Diagnoza

W naszym centrum jest możliwość sporządzenia diagnozy funkcjonalnej dziecka przez psychologa, pedagoga, logopedę/neurologopedę. Na prośbę rodziców wydajemy opinie psychologiczno-pedagogiczne

Opinie z naszej poradni honorowane są z mocy prawa we wszystkich szkołach i placówkach oraz na egzaminach zewnętrznych. 



Diagnoza i wystawienie opinii są płatne zgodnie z cennikiem





Diagnoza funkcjonalna – czytaj więcej



O cena rozwoju dziecka winna mieć charakter diagnozy umiejętności funkcjonalnych, której zadaniem jest szczegółowe określenie poziomu funkcjonowania dziecka we wszystkich sferach oraz określenie jego najbliższych możliwości rozwojowych.

Celem diagnozy jest

1. Poszukiwanie źródeł zaburzeń
2. opisanie zmian zachodzących w ich przebiegu czy sposobie ich ujawniania się
2. przedstawienie rozwojowej sekwencji zachowań prawidłowych jak i zaburzonych

Z adaniem diagnozy w procesie wspomaganie rozwoju dziecka nie jest określenie zaburzenia – lecz jest zdefiniowanie istoty rozwoju, który może być prawidłowy jak i zaburzony, którego wynikiem będzie prawidłowość rozwojowa czy też zaburzenie.

Diagnoza funkcjonalna powinna być:


PozytywnaWieloprofilowaKompleksowaUkierunkowana na proces rehabilitacjiPrognostycznaNieinwazyjna

Diagnoza Pozytywna


Co oznacza, że w procesie poznania koncentrujemy się na tym co dziecka potrafi, wie – choćby były to najdrobniejsze umiejętności



   Diagnoza Wieloprofilowa


Rozwój człowieka składa się z wielu sfer. Ma charakter wieloprofilowy. To wszystko co się na niego składa jest ze sobą ściśle powiązane, to znaczy że jedna część wpływa znacząca na drugą i odwrotnie. Oceniając rozwój dziecka musimy mieć na uwadze jego:

1. Rozwój fizyczny

Motoryczny (duża i mała motoryka): zwracamy uwagę na kontrolę napięcia mięśniowego, które ma wpływ na umiejętności utrzymywania odpowiedniej pozycji, przemieszczania się (pełzanie siadanie, czworakowanie- wstawanie, chodzenie itd.) wzorce ruchowe, rozwój funkcji dłoni
w zakresie chwytania, itp.

Rozwój sensoryczny, czyli zdolność widzenia, słyszenia, czucia, smaku, węchu; dokonujemy
analizy w zakresie: zainteresowania sensorycznego, kontroli sensorycznej, analizy i syntezy oraz
pamięci sensorycznej.

2. Rozwój intelektualny

Umiejętność przetwarzania i interpretowania doznań ze zmysłów, spostrzeganie otoczenia, przyswajanie wiedzy o nim oraz zdolność interpretowania (kształtowanie pojęć), operacje umysłowe ( identyfikacja, przyporządkowanie, dobieranie, grupowanie, klasyfikowanie, wnioskowanie, uogólnianie) Zdolność wyrażania radości, zadowolenia, smutku, żalu, złości odpowiednio do sytuacji, to umiejętność panowania nad emocjami, to także nasza aktywność – duża mobilizacja w działaniu.

4. Rozwój komunikacji

Czyli rozumienie i nadawanie (werbalne, niewerbalne).

5. Rozwój społeczny

Nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów, to także samoobsługa i praca na rzecz innych, to również zainteresowania (preferencje) i rozwój predyspozycji, które umożliwią osiągnąć dorosłość, a w niej niezależność od najbliższych.



Diagnoza Kompleksowa


Łączenie diagnozy lekarskiej i psychologiczno-pedagogicznej ze wskazaniami koniecznych działań rehabilitacyjnych i logopedycznych, łączenie diagnozy z opracowaniem i wdrożeniem indywidualnego programu wspomagania rozwoju, łączenia realizowania programu z jego modyfikowaniem w związku z osiąganymi efektami lub ich brakiem przez interdyscyplinarny zespół wczesnego wspomagania rozwoju.



Ukierunkowana na proces rehabilitacji


Wyniki diagnozy powinny stanowić podstawę do konstruowania programu wspomagania rozwoju i być źródłem wiedzy o metodach, technikach możliwych do wykorzystania w procesie indywidualnego oddziaływania.



Diagnoza Prognostyczna


Wynik powinien pozwalać na przewidywanie osiągnięć dziecka.



Diagnoza Nieinwazyjna


Proces powinien przebiegać w naturalnym procesie rehabilitacji.


Żródło: Radosław Piotrowicz .Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka – kompleksowe wsparcie terapeutyczne dziecka i rodziny.
Diagnoza a program (materiały Ośrodka Rozwoju Edukacji)




Typy diagnoz



Diagnoza logopedycznaDiagnoza psychologicznaDiagnoza dysleksji

Diagnoza logopedyczna


Co oznacza, że w procesie poznania koncentrujemy się na tym co dziecka potrafi, wie – choćby były to najdrobniejsze umiejętności

Ocena logopedyczna u małych dzieci rozpoczyna się od dokładnego wywiadu z rodzicami, następnie obejmuje, m. in.: symetrię twarzy, napięcie mięśni mimicznych, warunki anatomiczne jamy ustnej, ze szczególnym uwzględnieniem budowy wędzidełek, sposobu oddychania, fonacji, ocenę wady zgryzu, poziomu słyszenia (badanie behawioralne).

U starszych dzieci logopeda dodatkowo określa: sprawność motoryczną narządów artykulacyjnych, prawidłowość artykulacji, typ połykania, zakres słownictwa biernego i czynnego.

W przypadku zaobserwowania zaburzeń logopeda zwraca uwagę na sprawność aparatu artykulacyjnego, sprawdza funkcje oddechowe i połykowe, bada orientacyjnie słuch fizjologiczny i fonematyczny, sprawdza pamięć słuchową, kinestezję mowy, płynność i prozodię mowy, bada emisję głosu, praksję i gnozję, a także lateralizację. Żeby wykryć nieprawidłowości w budowie i funkcjonowaniu warg, języka (także wędzidełka podjęzykowego) i podniebienia miękkiego, w budowie podniebienia twardego, oraz w stanie zgryzu, logopeda prowadzi obserwację, oraz poleca wykonanie kilku układów narządów artykulacyjnych. Logopeda podczas badania sprawdza również u dziecka funkcje połykowe. Wszelkie nieprawidłowości w sposobie połykania powodują deformacje zębowo-zgryzowe i przyczyniają się do zaburzeń artykulacji. Logopeda stara się również orientacyjnie zbadać słuch. Zwraca uwagę na reakcję dziecka na bodźce dźwiękowe. Celem badania słuchu fonematycznego jest określenie umiejętności różnicowania i identyfikacji głosek oraz dokonywania ich analizy i syntezy.


Diagnoza logopedyczna

oprócz badania mowy uwzględnia przeprowadzenie wywiadu, ocenę sprawności narządów artykulacyjnych, badanie słuchu: fizjologicznego i fonematycznego, badanie psychologiczno – pedagogiczne, inne badania medyczne (jeśli zachodzi taka potrzeba)



Diagnoza psychologiczna


Rodzice zgłaszający się z dzieckiem do psychologa mogą być spokojni o poufność informacji, jakie uzyska od nich specjalista, bowiem każdego psychologa obowiązuje tajemnica zawodowa.

Badanie psychologiczne obejmuje obserwację zachowania, rozmowę kliniczną oraz testy psychologiczne. Obecnie w poradnictwie psychologicznym dysponujemy wieloma różnymi testami. Wybór należy do psychologa, który wykonuje badanie. Najczęściej stosowane są testy inteligencji, diagnozujące funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego, testy projekcyjne osobowości (rysunki, plansze, fotografie) oraz kwestionariusze zainteresowań. Testy dzielą się na werbalne i pozawerbalne. Pierwsze bazują na pytaniach, twierdzeniach w wersji papierowej. Drugie na próbach rysowania, układania, konstruowania wzorów w oparciu o materiał, który może budzić skojarzenia, że są to zabawki dla dzieci.

Celem badania małego dziecka (do 3 roku życia) jest przede wszystkim ocena rozwoju psychoruchowego. Badane są takie strefy jak m.in. percepcja, pamięć, mowa, manipulacja, zachowania społeczne, motoryka. Ocenia się również właściwości temperamentalne dziecka. Skala oceny podzielona jest na cztery sfery: lokomocję i kontrolę postawy, koordynację wzrokowo-ruchową, mowę, kontakty społeczne. Konstrukcja skali umożliwia określenie wieku rozwoju w każdej z tych sfer osobno, ale też wykreślenie profilu rozwoju, obliczenie cząstkowego ilorazu rozwoju oraz pełnego ilorazu inteligencji.

Kolejnym obszarem, jaki może zbadać psycholog u małego dziecka, jest jego stan emocjonalny. Tutaj bardzo dobrze sprawdzają się testy projekcyjne. Dziecko nadaje znaczenie wieloznacznemu materiałowi, dzięki czemu psycholog może poznać stan emocjonalny malucha. Do takich testów przeznaczonych dla dzieci służy miedzy innymi Rysunek Rodziny. Jedne osoby zostaną narysowane jako pierwsze, inne będą większe, inne bliżej, jeszcze inne kolorowe, a inne pominięte. Wszystko to, po uzupełnieniu informacjami z wywiadu, ma znaczenie. Badać można dzieci w wieku już od 2 miesiąca! Z racji tego, że małe dziecko ma ograniczone możliwości wyrażenia swoich myśli i uczuć, wiele informacji pozyskujemy od rodziców.

W przypadku dziecka starszego psycholog stara się dotrzeć do jego dominujących potrzeb, emocji, kompleksów i konfliktów osobowości. Bada jego osobowość, a także interpretuje ewentualne zaburzenia zachowania. Diagnozując starsze dziecko stosuje się testy kwestionariuszowe i pozawerbalne. Są wśród nich także zwykle rebusy, rysunki, układanki. Młodzież i dorosłych bada się podobnie stosując inne wskaźniki oceny. Ważną metodą badania osób w każdym wieku jest rozmowa kliniczna i wywiad. Prawidłowo zebrane informacje od pacjenta to podstawa rzetelnej diagnozy i właściwej terapii.

Jeżeli rodzice i pacjent są dobrze przygotowani do badania psychologicznego to spotkanie przebiega pomyślnie dla obu stron.

Jednym źródłem informacji są testy, innym wywiad zebrany od rodziców, ale niezwykle ważnym jest również obserwacja dziecka przez psychologa. Poprzez baczne przyglądanie się wykonywaniu różnych zadań przez dziecko, obserwowanie jego nastroju, przystosowania do nowej sytuacji, zmagania się z trudnościami, psycholog dowie się o dziecku bardzo wiele. Dopiero zebranie informacji ze wszystkich tych źródeł da rzetelną opinię i pozwoli kompetentnie zaplanować dalsze kroki, jakie należy podjąć.

W każdym przypadku diagnoza powinna odpowiadać na konkretne pytanie.

np.: „Jaki jest poziom inteligencji dziecka”, „Co jest przyczyną trudności w nauce szkolnej”, „Jakie mogą być przyczyny emocjonalne moczenia nocnego”, „Czy kaszel może być uwarunkowany emocjonalnie”, „Jak stymulować dziecko, aby się rozwijało”.



Diagnoza dysleksji


W świetle aktualnie obowiązujących regulacji prawnych poradnia jest upoważniona do wydawania opinii potwierdzających występowanie dysleksji jedynie uczniom klas IV, V, VI szkoły podstawowej.

Uczniowie gimnazjów i szkół ponagimnazjalnych mogą uzyskać opinię poradni w sprawie „dysleksji” pod warunkiem złożenia w poradni wniosku z uzasadnieniem od dyrektora szkoły, do której uczeń uczęszcza, oraz opinii rady pedagogicznej w tej sprawie.

Uczniowie klas I-III uzyskują opinię o ryzyku dysleksji.


Opinie z naszej poradni honorowane są z mocy prawa we wszystkich szkołach i placówkach oraz na egzaminach zewnętrznych (sprawdzian po VI klasie, egzamin gimnazjalny, matura, egzamin zawodowy).


Podstawa prawna diagnozy dysleksji w naszej poradni – Czytaj więcej

Podstawa prawna diagnozy dysleksji w naszej poradni

Podstawą prawną do wyżej opisanych zasad postępowania w sprawie opinii jest Rozporządzenie MEN z dnia 17 listopada 2010r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych – § 6a ust. 1, 2 i 3 (Dz. U. Nr 228 poz. 1491):

§ 6. 1. Nauczyciel jest obowiązany, na podstawie opinii publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym publicznej poradni specjalistycznej, dostosować wymagania edukacyjne, o których mowa w § 4 ust.1 pkt 1, do indywidualnych potrzeb psychofizycznych i edukacyjnych ucznia, u którego stwierdzono zaburzenia i odchylenia rozwojowe lub specyficzne trudności w uczeniu się, uniemożliwiające sprostanie tym wymaganiom.

2. Dostosowanie wymagań edukacyjnych, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 1, do indywidualnych potrzeb psychofizycznych i edukacyjnych ucznia, u którego stwierdzono specyficzne trudności w uczeniu się, uniemożliwiające sprostanie tym wymaganiom, następuje także na podstawie opinii niepublicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym niepublicznej poradni specjalistycznej, o której mowa w art. 71b pkt.1 ust. 3b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, zwanej dalej „ustawą”.

W myśl § 71 b pkt.1 ust. 3b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty:
Opinie w sprawie dostosowania wymagań edukacyjnych wynikających z programu nauczania do indywidualnych potrzeb ucznia, u którego stwierdzono specyficzne trudności w uczeniu się, uniemożliwiające sprostanie tym wymaganiom, wydają również niepubliczne poradnie psychologiczno-pedagogiczne, w tym niepubliczne specjalistyczne poradnie psychologiczno-pedagogiczne założone zgodnie z art. 82 oraz zatrudniające pracowników posiadających kwalifikacje określone dla pracowników publicznych poradni psychologiczno-pedagogicznych. Zaleca się przeprowadzenie badań diagnostycznych w przypadku, gdy dziecko nie radzi sobie w szkole, mimo iż jego rozwój intelektualny nie budzi zastrzeżeń.


Diagnoza zalecana jest w szczególności, gdy dziecko ma lub miało wcześniej trudności z nauką liter, z nauką czytania; w okresie przedszkolnym miało problemy z posługiwaniem się nożyczkami; niechętnie rysowało; było niezgrabne ruchowo; myliło litery b-p-d, itp.

W klasach starszych dzieci z dysleksją mają niekiedy trudności z poprawnością zapisu ortograficznego, mimo iż znają zasady ortografii.

Diagnoza dyskalkulii zalecana jest w przypadku, gdy dziecko ma problemy z nauką matematyki, mimo dużego nakładu pracy i dobrych możliwości intelektualnych. Ma trudność z rozumowaniem matematycznym, myli znaki +/-, przestawia cyfry, itp.

Diagnoza dysleksji rozwojowej – to postępowanie wymagające przeprowadzenia szeregu badań specjalistycznych. Konieczna jest ocena możliwości intelektualnych badanego ucznia, struktury intelektu, rozwoju funkcji percepcyjno-motorycznych, leżących u podłoża czynności czytania i pisania, w tym percepcji wzrokowej, koordynacji wzrokowo-ruchowej, sprawności analizatora słuchowo-językowego.

Procedura składa się z 2-3 spotkań. Badanie psychologiczne trwa zwykle około dwóch godzin. Badanie pedagogiczne trwa ok. 90 minut.

UWAGA!
1. W wypadku trudności z pisaniem należy przedstawić dwie prace pisemne ucznia poprawione przez nauczyciela oraz zaświadczenie od okulisty i laryngologa.

2. W wypadku trudności w nauce – zaświadczenie od okulisty i laryngologa.

3. W wypadku trudności emocjonalnych, wychowawczych i rodzinnych zapraszamy na spotkanie w poradni także członków rodziny.